Ik snap er niks van. Geef me een fles cola, een kan limonade, drie koppen koffie en een smoothie en ik drink ze allemaal achter elkaar op alsof ik in een dorstige marathon zit. Maar zeg tegen me: “Je moet vandaag twee liter water drinken,” en ineens ben ik een uitgedroogde cactus met commitment issues.
Serieus. Water drinken klinkt als iets wat je gewoon doet. Je pakt een glas, vult het met kraanwater, tilt het op, slikt… klaar toch? Maar in werkelijkheid zit ik tegen dat glas aan te staren alsof het me heeft uitgescholden. Het smaakt naar… niks. Helemaal niks. Alsof ik lucht aan het drinken ben met een nat randje.
Water is saai. Ja, ik zei het!!!
Limonade? Tropisch feestje in een glas. Frisdrank? Bubbelend spektakel. Koffie? Vloeibare motivatie. Maar water? Water is de collega op kantoor die altijd aanwezig is maar nooit iets zegt. Betrouwbaar, hoor, maar o zo saai.
En toch: iedereen blijft maar zeggen dat water je beste vriend is.
“Je huid gaat ervan stralen!”
“Je krijgt er energie van!”
“Je lichaam bestaat voor 70% uit water!”
Prima, maar mijn lichaam schreeuwt niet om water. Het schreeuwt om een ijskoude ijsthee met citroen. Of een cappuccino met jawel gewone melk, rot op met jullie havermelk. Waarom drink ik wel acht koppen koffie op een dag, maar vergeet ik water alsof het mijn vergeten verjaardag is?
Mijn brein: “We zijn dorstig!”
Ik: loopt naar de koelkast en pakt cola
Mijn lichaam: “Nee, wacht!”
Ik: slok “Hè lekker, dorst weg.”
Water: 😢
En het wordt nog gekker als je moet hydrateren. Bijvoorbeeld op een warme dag. Je weet dat je moet drinken. Je lichaam is basically een rozijn in wording. Maar in plaats van water ga je eerst ‘even iets lekkers maken’ – ineens sta je daar met limonade met een beetje honing en bevroren fruit erin voor de verkoeling en geen druppel zuiver water in zicht. De ironie? Ik geef planten wel water. Dagelijks. Zonder klagen. Nee grapje dat doe ik ook niet. Ik krijg zelf een cactus dood! En toch vergeet ik mezelf. Alsof mijn binnenste een soort succulent is die het heus wel redt met wat ochtenddauw.
Maar goed. Dit blog is ook een soort zelftherapie. Want eerlijk: ik wíl meer water drinken. Ik wil een Hydration Queen zijn. Zo iemand met een chique waterfles met stickers en een liter per uur-tempo. Ik wil zeggen: “Oh ik drink alleen nog maar water,” terwijl ik glowy skin heb en mysterieuze energie. Tot die tijd? Maak ik van water drinken een uitdaging. Elke slok? Een mini-overwinning. Elke glas leeg? Interne fanfare. Of ik gooi er gewoon een schijfje citroen in en doe alsof het spa met karakter is.
Cheers, op het meest saaie maar meest noodzakelijke drankje op aarde. 💧(En als je dit leest met een glas fris in je hand: pak daarna ook even water. Doe het voor je nieren.)
Reactie plaatsen
Reacties