Vandaag moesten we voor het eerst in lange tijd écht even een wekker zetten. Reisdag. We wilden om 09:00 in de auto zitten, zodat we onderweg nog ergens broodjes konden halen. Maar de eigenaren van het huisje kwamen ons uitzwaaien én hadden een verrassing mee: een zak verse croissantjes voor onderweg. Zo lief. De bakker konden we dus overslaan vandaag. Dat gaf wat extra lucht in de planning.

Vandaag is het dan zover: de laatste vakantiedag. Technisch gezien is morgen nog een vakantiedag, maar laten we eerlijk zijn—als je hem doorbrengt opgevouwen in een auto, vliegtuig, trein en nog een keer een auto zit met zweet in je knieholtes en een croissant van vier uur ’s ochtends als enige maaltijd, dan telt-ie niet. Vandaag is dus onze officiële chill-exit-dag.

Vandaag stond in het teken van familie, geschiedenis, zon, zwemmen en… wassen. Ja echt. Maar laten we bij het begin beginnen.

De dag begon zoals onze dagen hier eigenlijk altijd beginnen: met het vaste ochtendrondje van koffie, kids, boodschappen. Alleen… die boodschappen gingen dus mooi even niet door. Het was zondag. En hier in Bosnië betekent dat: supermarkten dicht en winkels dicht. Gelukkig was de bakker wel open, want brood moet.

Vandaag was er weer eentje van de categorie: slippers aan, badhanddoek over je schouder, en hup het zwembad in. We zitten inmiddels op dag 16 van onze reis door Kroatië en Bosnië, en hoewel we genoeg te zien en te doen hebben, is het soms ook gewoon fijn om even niks te moeten. Nou ja, niks… er werd weer flink gezwommen, gespetterd, geklierd en gebubbeld alsof we in een privé-wellnessresort zaten, wat ook een beetje zo is. Alleen dan met luchtbedden, plastic bekers en af en toe een kind dat vanaf de rand een bommetje maakt. Luxe zit in de eenvoud, zullen we maar zeggen.

Vandaag was geen rustdag. Geen zwembad, geen handdoek, geen luie blik naar de lucht met een boek op schoot. Nee, vandaag was van een andere orde. We waren vroeg wakker, en niet omdat de wekker ging – die hadden we juist express gezet. Maar Vedran en ik waren om acht uur al klaarwakker. De opwinding van de dag zat al in ons lijf. Een dag Sarajevo.

Soms heb je van die dagen waarop je denkt: we zouden eigenlijk iets moeten doen… maar dan direct daarna besluit: of ook niet. Vandaag was precies zo’n dag. Een rustdag dus. Wederom. En daar zijn we helemaal niet verdrietig om.

Vandaag stond er een klassieke vakantie-dag op het programma: een dagje zwembad. Zoals onze vakantie-routine inmiddels voorschrijft, gingen Vedran en ik ’s ochtends eerst ontbijt scoren. Een soort ochtendlijke jacht, maar dan met koffie. Zodra we terug waren, maakten we Thara en Dani wakker en konden we gezamenlijk aanvallen. Want ook in de vakantie is een beetje routine eigenlijk best fijn. Structuur met een zongebruind randje, zeg maar.

Na een dagje rust begon het alweer te kriebelen. De omgeving lonkt, de benen jeuken en de slippers willen kilometers maken, maar we gingen op gympen want deze keer waren we wel goed voorbereid. Het weer helpt ook mee: bewolkt, iets frisser dan de afgelopen dagen, maar nog steeds warm genoeg om zonder vest te leven. Kortom: een perfecte dag om Mostar te verkennen.

Vandaag is het alweer dag 11 van onze reis. En eerlijk? We voelen ’m. Gisteren zaten we uren in de auto, vandaag zitten we dus precies nergens. Nou ja, wel ergens: lekker bij ons huis. Of wacht… Vila. Klinkt toch net iets vakantieachtiger.

Vandaag stond er weer een reisdag op het programma. Op papier: Bihac → Mostar. In de praktijk: Bihac → Tussenstopje → Mostar-ish → Buna. Want ja, we reizen niet alleen met een goed humeur en een volgepakte auto, maar ook met een e-reader die graag verstoppertje speelt.

Vandaag hadden we een unaniem besluit genomen: geen wekker. Geen piep, geen trilstand, geen “mam, hoe laat is het?” Of “mam, moeten we dit echt gaan doen?”. Gewoon slapen tot je wakker wordt. Heerlijk. Het was namelijk rustdag. En laat dat nou net de populairste dag van de vakantie zijn volgens Thara en Dani. Die keken er al dagen reikhalzend naar uit alsof het kerst was.