(…je jezelf betrapt op het googelen van “is deze rugpijn normaal voor mijn leeftijd?”

Een intens mooie reis door het leven, de liefde en alles daartussenin

Zeg eens eerlijk: wat is voor jou dé geur van vakantie? Voor sommigen is het de zwoele mix van zonnebrand, nat zand en kokos. Voor anderen de geur van versgebakken stokbrood bij de Franse bakker of de zilte bries van de zee in je haar. Romantisch. Poëtisch. Instagram waardig.

Er zijn mysteries in het leven die ons tot op het bot fascineren. Hoe werkt zwaartekracht precies? Wat is de zin van het leven? En vooral: waarom stinken mensen zo vaak in het openbaar vervoer? Serieus. Er zit een hele wereld aan geurprofielen verstopt tussen de haltes van lijn 5 of 19. Een geurige safari, een aromatisch avontuur, maar dan zonder gids en met veel te weinig ventilatie.

Soms overvalt het me zomaar. In de auto, terwijl ik voor een rood stoplicht wacht. Of als ik met een meetlint in mijn handen sta en niet meer weet of ik nou 40 of 50 centimeter moest afmeten. Dan voel ik het weer. Het gemis. De stilte. De leegte die niet stil is, omdat hij erin woont.

Lieve mensen, ik heb weer iets nieuws geprobeerd. Iets waarvan ik bij voorbaat dacht: wat kan hier nou misgaan? Nou, alles. En toch is het fantastisch. Maak kennis met mijn nieuwste sportieve uitspatting: aquapole kickboxing.

Na mijn eerdere blog over de altijd-passief-agressieve uitdrukking “Met alle respect”, kwam er onlangs weer zo’n pareltje bovendrijven. Een zin waarbij ik acuut jeuk krijg op plekken waarvan ik niet wist dat ik daar jeuk kon krijgen. Een zin die begint als een empathisch haakje maar eindigt als een verbaal rookgordijn. Klaar voor nog zo’n taaljuweeltje?

Sommige mensen in mijn leven… met hen ben ik nooit uitgepraat. Echt nooit. Al zouden we samen op een onbewoond eiland zitten, zonder wifi, zonder koffie, zonder sociale media en zonder iets nieuws te vertellen wij zouden alsnog een gesprek voeren over… tja, kokosnoten, de kleur van het zand, of waarom zeemeeuwen altijd zo schreeuwerig zijn. We zouden zelfs filosofische gesprekken voeren over waarom een kokosnoot eigenlijk geen noot is. (Dat is dus echt zo. Google maar.)

We leven in een tijd van smartphones, speeddate-therapie, AI, en glutenvrije alles. Maar soms, heel soms, hoor je ineens een oude spreuk uit de mond van een bejaarde buurvrouw glippen en denk je: Verdorie, dat is gewoon spot-on.

Over hoe ik op m’n ouwe dag een topsporter in een heel ander soort tikkertje werd. Vroeger dacht ik dat ik op mijn leeftijd (ik noem bewust geen getal, maar laat ik zeggen: oud genoeg om te weten waar de schaar ligt en jong genoeg om nog net niet overal zalf voor nodig te hebben) vooral bezig zou zijn met volwassen dingen. Je weet wel: een beetje werken, af en toe een boek lezen in stilte, in stilte! en mijn kinderen, die inmiddels kunnen praten, me af en toe een zinnetje zouden sturen als: “Hé mam, hoe gaat het met je?”

Met alle respect… als je een blog zo begint, weet je eigenlijk al: dit wordt een gezellig potje passief-agressief gal spuwen. En ja hoor, ik trap er zelf ook wel eens in. Maar als ík het zeg, dan doe ik dat met flair, charme en een knipoog. Toch?

Ben jij het type dat al maanden voor vertrek een Excel-bestand maakt met kleurcodes voor elk gezinslid, of ben je meer van het “ik gooi wat in een tas en zie wel wat er mist”-aanpak?