Vandaag moesten we voor het eerst in lange tijd écht even een wekker zetten. Reisdag. We wilden om 09:00 in de auto zitten, zodat we onderweg nog ergens broodjes konden halen. Maar de eigenaren van het huisje kwamen ons uitzwaaien én hadden een verrassing mee: een zak verse croissantjes voor onderweg. Zo lief. De bakker konden we dus overslaan vandaag. Dat gaf wat extra lucht in de planning.
We reden op tijd weg richting de luchthaven van Split. Onderweg zouden we nog één laatste keer deze reis de grens tussen Bosnië en Kroatië oversteken. Je weet het nooit met grensovergangen soms ben je er zó doorheen, soms sta je eindeloos te wachten. Maar dit keer? Maximaal drie auto’s voor ons. Binnen no time waren we weer terug in Kroatië.
Omdat alles zo vlot ging, hadden we ineens tijd over. Spontaan besloten we nog even te stoppen bij The Mall of Split even de benen strekken, drankje doen, snacks scoren voor onderweg. Het winkelcentrum was énorm, maar met beperkte tijd én geen ruimte meer in de koffers, bleef het bij een rondje en wat kleine aankopen.
Daarna weer terug de auto in, voor het laatste stukje naar de luchthaven. Onderweg nog één keer genieten van dat waanzinnige uitzicht over zee… ik blijf het prachtig vinden. Elke keer weer.
De auto inleveren ging verrassend soepel, ondanks de last-minute auto-ruil van gisteravond. Daarna, bepakt en bezakt, de luchthaven in. Koffer inchecken, door de security ook dat ging vlot. Alles zat vandaag mee.
We hadden nog wat tijd voor vertrek, dus gewoon even zitten, wachten, rustig aan. Om 15:30 vertrok de vlucht richting Nederland. Anderhalf uur later zetten we weer voet op Nederlandse bodem.
Koffer ophalen, eten bij de Burger King (moest even snel, want we wilden de trein nog halen), en daarna in de trein richting Purmerend. Daar stond onze auto al te wachten. Het laatste stukje naar huis.
Het was een lange reisdag maar eentje zonder stress, zonder gedoe. Alles verliep soepel. En thuiskomen in je eigen huis blijft toch ook altijd weer heel fijn.
En het allerbeste moment? Thuis opgewacht worden door onze twee kattenvriendjes. Bruno en Ollie. We hadden ze gemist.
Reactie plaatsen
Reacties