Nou mensen, daar stond ik dan. Niet met taart. Niet met confetti. Niet met een glas bubbels. Maar gewoon… met een kop thee en een ongewassen knot op m’n hoofd, scrollend door mijn eigen blog, toen ik me ineens realiseerde: hé, volgens mij ben ik jarig geweest. Of nou ja, mijn blog dan. Anita's Regular Things and Thoughts blies in mei z’n allereerste kaarsje uit en ik heb het compleet gemist.
Laat dat even op je inwerken. Ik bedoel, ik vergeet weleens wat iemand zegt, in welke tas mijn spullen zitten, of waar ik m’n bril heb gelaten (spoiler: meestal op mijn hoofd). Maar een blogjubileum? Dat had ik toch wel ergens mogen voelen? Een trilling in het universum, een knipoog van het lot, een pushmelding van mijn website of zo.
Maar nee. Niks. Radiostilte. Zelfs m’n blog zelf heeft me niet gefeliciteerd. Hoe ondankbaar.
Minder vaak dan gehoopt… maar toch!
Als ik terugkijk op het afgelopen jaar, moet ik eerlijk zeggen: ik heb het creatieve schrijfproces iets minder vaak opgepakt dan ik had gehoopt. Niet expres hoor. Maar ja, het leven hé.
Want er zijn pubers (meervoud!) die huiswerk vergeten, toetsen spannend vinden, of ineens besluiten dat ze toch wel iets samen met jou willen doornemen.
Er is een gezin dat af en toe warm eten wil, een werkgever die er vanuit gaat dat ik verantwoordelijk ben, een studie die niet vanzelf gaat, vriendinnen met latte machiatto’s en goede verhalen, en een sociaal leven dat zich niet vanzelf laat onderhouden.
Dus ja, bloggen? Het kreeg een plekje ergens tussen “nagels lakken” en “afgefikt op de bank liggen” in. Lees: het gebeurde niet zo vaak.
Maar als ik schrijf…
…dan is het zó fijn.
Dan kan ik even alles laten stromen. Mijn chaotische gedachten, mijn hersenspinsels, mijn “oh ja, dat wilde ik nog even delen want het is zó typisch iets voor mijn leven”-momenten.
En dat is precies waarom ik blijf schrijven. Niet omdat ik elke week een perfect geplande blog heb. Maar omdat dit mijn digitale huiskamer is. Mijn plek. Mijn stem. Mijn regular things and thoughts.
Dus, bij deze:
Lieve blog, gefeliciteerd met je eerste verjaardag.
Sorry dat ik het vergeten ben. Je krijgt alsnog taart. Of in ieder geval een digitaal confettikanon 🎉 🎉 🎉 en een warme omhelzing in woorden.
Op naar jaar twee met net zoveel gedachten, misschien iets vaker, misschien niet. Maar altijd met plezier.
Liefs,
Anita
Reactie plaatsen
Reacties