Het is elk jaar weer hetzelfde riedeltje. Je begint ergens in mei te fantaseren over vakantie: liggend op een strandbedje, cocktail in de hand, zonnebril op je hoofd en nul verplichtingen. En dan… BAM. Juni. De maand waarin je werkagenda plotseling ontploft alsof heel Nederland collectief heeft besloten dat alles vóór de vakantie af moet.
Want blijkbaar denken we massaal dat de wereld na de zomervakantie opnieuw begint. Alsof 1 september het nieuwe 1 januari is. “Laten we dit project nog even afronden voor de zomer.” “Zullen we nog een strategische sessie plannen?” “Even die jaarplanning doorjakkeren? HALLO. Het is 32 graden buiten. Mijn hoofd zit al in een opblaasbadje.
En wat het extra wrang maakt: wij zijn normaal gesproken niet zo van de strakke deadlines. We zijn best relaxed. Een beetje “komt wel goed” en “we kijken volgende week wel”. Maar zodra de vakantie in zicht komt, transformeren we collectief in een kudde opgefokte agendaprofessionals.
Mijn agenda in juni/juli is één groot Tetris-spel vol afspraken, deadlines, mails met vage titels (“even sparren voor de zomer?”) en to-do lijstjes die zichzelf lijken te klonen. Ik probeer dingen af te ronden, mensen te spreken, formulieren in te vullen, evaluaties te plannen én ook nog voorbereiden voor de vakantie. En die summerbody sla ik over dit jaar ik ga voor modelletje sneeuwpop in de winter dan weten jullie dat ook alvast.
En dan die mailbox. Mijn God, die mailbox. Ik wil ‘m leeg hebben vóór de vakantie. Niet omdat dat moet van iemand, maar omdat ik zo’n idioot ideaalbeeld in mijn hoofd heb van een schone lei. Een frisse start. Zoals een pas gedweild huis voordat je op vakantie gaat. Je komt terug en het voelt alsof je leven een reclame is.
Maar diep vanbinnen weet ik het: dat lege postvak is pure fictie. Een sprookje. Want zodra je terugkomt van vakantie en je laptop opstart, word je gegijzeld door 482 e-mails, 12 vergaderverzoeken, en een collega die zegt: “Fijn dat je terug bent, ik heb alvast wat in je agenda gezet.”
Dus waarom doen we dit? Waarom rennen we vlak voor de vakantie alsof er een werk-apocalyps aankomt? Misschien… omdat we willen loslaten. Maar dan écht. Geen losse eindjes, geen openstaande vragen, geen slapeloze nachten over dat ene Excel-bestand. We willen gewoon rust, zon en wifi die alleen goed genoeg is voor Spotify en niet voor Teams.
Dus ja. Ik zwoeg nog even door. Nog drie weken meetings, to-do’s, paniekerige mails (“kan je dit nog even doen?”) en mijn eigen onrealistische verlangen naar overzicht. En dan, dan vertrek ik. Niet met een lege mailbox. Maar wel met slippers aan. En dat telt ook.
Reactie plaatsen
Reacties