Vanochtend werd ik niet wakker van het zonnetje. Ook niet van een vrolijke vogel of een kind dat op zoek was naar ontbijt. Nee hoor. Ik werd wakker van een kudde muggen die dwars door de kamer heen stampten alsof ze terugkwamen van schoolreis, de excursie? Mijn lijf. En geloof me, ze hadden geen rugzakjes nodig. Alleen maar honger.
En ja stampten. Want dat waren geen gewone muggen. Nee, dit waren de elite troepen. Special forces. Met stalen zenuwen en een prikdrang waar je u tegen zegt. Die m*therf*ckers hebben me helemaal lek geprikt. Echt, van m’n nek tot m’n enkels: één grote jeukende kaart van ellende.
Ik snap serieus niet dat ze nog konden vliegen. Zó vol. Zó voldaan. Het is een wonder dat ze niet puffend op het plafond hingen met zo’n kleine muggenknopenbroek opengeknoopt en een tandenstoker in de hand.
Ik ben een soort lopend buffet geweest. Een all-you-can-eat met toetje. En dat allemaal vóór 8 uur ‘s ochtends.
Na het wakker worden (voor zover je dat wakker kunt noemen), wandelden we weer vrolijk naar de supermarkt voor verse broodjes. Want wat is er nu vakantie-achtiger dan met slaperige ogen door de supermarkt sloffen voor broodjes die nog een beetje warm zijn? De kinderen zaten ondertussen half comateus aan het ontbijt, maar hé, zelfs met halve oogleden is het toch gezellig.
Daarna schakelden we terug naar chillmodus. Want kom op, het is vakantie en met een kop koffie op het terras en niks op de planning, wat kan mij gebeuren? Helemaal niks dus. En dat is precies de bedoeling.
Pas in de middag begonnen we een beetje leven te vertonen en gingen we richting strand. De pubers hadden natuurlijk geen zin om te zwemmen tot ze toch maar even het water in gingen… en er vervolgens drie kwartier later nog steeds niet uit waren. “Toch wel lekker,” gaven ze schoorvoetend toe, terwijl ze als zeehonden in het water bleven hangen.
Gelukkig hadden we gisteren in een opwelling bonus-noodpizza’s meegenomen uit de supermarkt in Trogir (ik blijf het een topuitvinding vinden: de noodpizza). En die kwamen goed van pas. De kinderen vonden het strand na een tijdje welletjes en gingen alvast terug naar het appartement. “Even,” zeiden ze. Maar dat “even” werd… niet zo even. Vedran en ik deden een weddenschap: hij dacht dat ze niet meer terug zouden komen, ik had nog een sprankje hoop. Tot ik belde. “De pizza’s zitten al in de oven,” zeiden ze. Aha. Wedstrijd verloren. Pizza wint altijd.
De algemene stand van zaken vandaag? Moe of lui. Of allebei. Zodra iemand ook maar even zit of ligt, is de kans groot dat er gesnurkt wordt. Dutjes links, dutjes rechts, alsof we meedoen aan een soort gezinswedstrijd wie het meest horizontaal kan leven. En weet je? We geven ons er helemaal aan over. Niets moet, alles mag. Dít is vakantie.
Vedran en ik bleven nog even op het strand hangen. We namen een verfrissende duik, lazen wat in de zon en besloten daarna ook dat het mooi was geweest voor vandaag. We wilden de kreeftenlook vermijden, dus spullen gepakt en terug naar het appartement.
Een voor een verdwenen we onder de douche (met wisselend enthousiasme). De kinderen hadden geen honger meer pizza doet wonderen dus besloten Vedran en ik lekker met z’n tweeën uit eten te gaan bij de beachbar schuin tegenover ons. Best een leuk voordeeltje van pubers: je kunt ze met een gerust hart even achterlaten én je scoort spontaan een mini-date.
We zaten op het terras tijdens het gouden uurtje. De zon ging onder, het briesje was zacht en precies goed. Niet te warm, niet te koud. Geen geplak, geen gezweet. Gewoon dat fijne gevoel alsof de zon je nog even een knuffel geeft voor ze onder de horizon verdwijnt.
Voldaan wandelden we terug. We rommelden nog wat in het appartement beetje boek, beetje niks. Ik ben al over de 300 pagina’s. Mijn doel was om het boek de vakantie uit te lezen maar met dit tempo is het waarschijnlijk uit voordat we überhaupt naar de volgende bestemming gaan.
Ik probeer nog even verder te lezen, maar mijn ogen protesteren. Het boek zakt langzaam naar m’n schoot, ik geef me over… en val in een diepe, tevreden slaap…
Reactie plaatsen
Reacties