Het begint zowaar op een routine te lijken. Zo eentje waarvan je denkt: ja hoor, dit zou ik thuis ook wel willen, maar dan met minder werk en meer zee. Elke ochtend slenteren we op slippers naar het knusse winkeltje Tommy waar de airco lekker koud is en de broodjes lekker warm en halen we onze dagelijkse dosis ontbijtgeluk. Dan maken we de kids wakker met de subtiele mix van liefde en lichte dreiging (“als je nu niet opstaat, eten wij al het lekkers op”), en zo begint onze dag in chillmodus standje maximaal.
We belanden ook vandaag weer op het strand. Althans, wat in Kroatië onder een strand verstaan wordt: een verzameling kiezels waar je voeten acupressuur krijgen en waar je handdoek verandert in een soort glijdende mat op bolletjes. Geen zand dus. Nergens. Niet tussen je tenen, niet in je bikini, niet in je haar of tas. Alleen maar glimmende, zonverwarmde kiezels die je elke keer even laten twijfelen of je voeten nog leven. Maar hé, het heeft z’n charme. En het grote voordeel: je hoeft nooit na afloop een kilo strand uit je tas te schudden.
We dobberen erop los wat inmiddels betekent dat iedereen met of zonder opblaasbaar attribuut in zee ligt. Vandaag spotten we, lees Vedran, een reusachtige krab (oké, hij was ongeveer zo groot als een ontbijtbordje, maar dat telt onder water als ‘reusachtig’) en weer een hele school vissen die duidelijk gewend zijn aan toeristen met waterschoenen. We dobberen nog wat in het heldere water, doen een wedstrijdje wie het langst stil kan drijven. Ik win vol overtuiging, iedereen vraagt zich af hoe ik dat toch kan liggend en ook zittend blijven drijven zonder opblaasbaar hulpmiddel. Ik denk dat het door mijn natuurlijke zwembandjes komt maar ik hou wijselijk mijn mond. Daarna gaan we terug naar het appartement voor een douche en een dutje vakantieklassiekers.
Vandaag staat Split op het programma. Tijd voor een beetje stad, cultuur, gezelligheid, en hopelijk lekkere terrassen. We vertrekken op tijd, al betekent dat in de praktijk dat we minstens drie keer terug naar binnen moeten voor zonnebrillen, petjes en toch andere slippers.
Split is, zoals altijd, een plaatje. De smalle straatjes, de oude muren, het gevoel dat je in een ansichtkaart bent gestapt alles klopt. We parkeren de auto en wandelen richting het centrum. We slenteren door steegjes waar je spontaan je adem inhoudt als er iemand met een buggy aankomt. Maar het heeft iets gezelligs, alsof je in een filmdecor loopt met zonlicht dat precies goed door de luiken valt.
Op een schattig pleintje ploffen we neer op het terras van Fevola. Je weet wel, zo’n pleintje waar je denkt: “Hier zouden ze best een romantische film kunnen opnemen,” maar dan met zwetende toeristen in wandelsandalen en ja soms met sokken. We bestellen een ijskoud colaatje want vakantie of niet, we houden het fris en kijken mensen. Niets leukers dan gissen wat voor mensen er voorbijlopen. (“Zij is hier met haar nieuwe vriend. Wedden?” “Nee joh, dat is haar broer. Kijk dan hoe ze ruzie maken over Google Maps.”)
Daarna slenteren we nog wat over de markt. Een kleurrijke verzameling van olijven, lavendelzakjes, gehaakte tafelkleden en magneten in de vorm van zeilboten. We kopen een paar dingen voor de kinderen waaronder iets wat thuis gegarandeerd in een la belandt, maar hier voelden ze onmisbaar. Dat is de magie van vakantieaankopen.
Tegen etenstijd wandelen we over de boulevard richting een restaurant dat er gezellig uitziet. We willen ‘even een pizzaatje’ delen. Nou ja. Pizzaatje. De ober komt aan met een pizza zo groot als een wielrenwiel. Serveer hem op een tafel voor vier en je ziet het hout niet meer. We proberen ‘m met z’n allen op te krijgen een soort gezinsproject met kaas en tomaat maar halverwege geven we het op. De pizza wint. Bijna want Vedran heeft zich niet gewonnen. Respect.
En dan, traditiegetrouw, sluiten we de dag af met een ijsje. Want zeg nou zelf: een vakantiedag zonder ijsje is gewoon niet af. Onderweg terug halen we nog wat versnaperingen bij een supermarkt en gaan dan terug naar het appartement.
De kinderen storten in met kiezels in hun slippers en krabben in hun dromen. Wij hangen nog even op het terras, kijken naar de sterren en zeggen wat iedereen op vakantie stiekem denkt: “Laten we morgen gewoon weer precies hetzelfde doen.”
En waarom ook niet?
Pizza-foto ter bewijs hieronder. Nee, je scherm is niet uitgerekt – dat ding was écht zo groot
Reactie plaatsen
Reacties