De dag begint zoals inmiddels gebruikelijk: een slow-motion routine die eigenlijk niet eens als routine voelt, maar meer als een soort zen-ochtendritueel. We worden wakker (zonder wekker uiteraard, want what even is tijd), sloffen naar winkeltje Tommy voor broodjes, yoghurt en dat ene sapje waar niemand écht fan van is maar dat we toch blijven kopen, en schuiven aan voor het ontbijt met uitzicht dat bijna nep lijkt.
Tijdens het eten raken we in gesprek over onze volgende bestemming. Niet omdat we per se al verder willen, maar omdat we op tijd willen boeken om te gaan raften ook gezien de weersvoorspellingen, gaan we voor route 1 of route 2, daarover later meer. Toch moeten we onszelf er even aan herinneren: ons vakantieloze motto luidt dit jaar: Het is nu.
Hoe laat is het? Het is nu.
Wat gaan we straks doen? Het is nu.
Wanneer vertrekken we? Juist. Het. Is. Nu.
We leven niet op de klok. We zijn één met het moment. We zijn basically zenmonniken in zwemkleding.
En eerlijk is eerlijk: ondanks dat dit pas dag vijf is, voelt het alsof we al weken weg zijn. Dat trage vakantiegevoel, waarbij maandag en donderdag dezelfde sfeer hebben en je geen idee hebt of het gisteren dinsdag of vrijdag was. Normaal gesproken duurt het bij mij een dag of drie, vier voor ik los ben van werk, to-do-lijsten, boodschappen-apps en ‘even snel nog dit’. Maar dit jaar? BAM. Dag één. Ik was er. Volledig. Alsof iemand een zen-knop indrukte en mijn hoofd op vliegtuigstand ging.
Ik ga dit bij thuiskomst eens analyseren. Misschien schrijf ik er een zelfhulpboek over: Van Stresskip naar Strandkip in 24 Uur. Wordt een bestseller, let maar op.
De zon heeft vandaag besloten om op standje ‘grillpan’ te gaan, dus we kiezen massaal voor de schaduw. Iedereen doet z’n ding: een beetje lummelen, dutten, scrollen, woordzoeker, en ik… ik duik in mijn boek. Niet letterlijk, want dat zou jammer zijn voor het papier, maar figuurlijk verdwijn ik tussen de pagina’s alsof ik op expeditie ben in een andere wereld samen met Emile en Joanne.
En mensen, hou je vast: om precies 15:00 uur sla ik de laatste pagina om van mijn boek.
639 pagina’s.
Dag 5.
Boek uit.
Applaus, bloemen, misschien een klein standbeeld.
Natuurlijk zijn de kinderen totaal niet onder de indruk (“Oh, oké. Mag ik nu op je kussen liggen?”), maar ik voel me alsof ik de marathon van de literatuur heb gelopen. Zonder blaren. En met een koud drankje binnen handbereik. Het nieuwe boek ligt al klaar deze is eigenlijk van Thara maar hé dat maakt niet uit; De laatste raven dochter.
Na deze mentale topprestatie drinken we nog een koffietje op ons terras. Uitzicht op zee, zacht briesje, een mug die zijn leven riskeert door op mijn knie te landen je kent het wel. We kletsen wat, lachen om niks, en bereiden ons voor op nog een duik in zee. Mentale voorbereiding is namelijk ook voorbereiding, en dat telt. Want vandaag is de laatste hele dag op deze beatemming. En had ik eigenlijk al verteld dat er schildpadden in onze tuin wonen? Zie hieronder!
Oh ja, en dan is er nog Expeditie Eiland.
Natuurlijk kunnen we nog zo zen zijn, maar een beetje dagelijkse realiteit hoort er ook bij. Er moest gegeten worden (de honger begon al serieuze vormen aan te nemen), en eigenlijk wilden we de andere kant van het eiland verkennen… maar ach, plannen zijn er om omgegooid te worden. Dus gingen we toch weer naar Trogir trouwens óók een eilandje. Thara vond het daar de vorige keer zó leuk, dat we haar enthousiasme graag nog een keer aanmoedigden.
We hebben heerlijk gegeten het was inmiddels al na negenen en onze magen begonnen luidruchtig protest aan te tekenen. En natuurlijk sloten we af met een bezoekje aan ons favoriete ijstentje: Djovan! Dat hoort er gewoon bij.
Kortom: dag 5 was een dag van niks en alles. Van kiezels tussen je slippers (niet tussen je tenen, dat blijft een Kroatisch voordeel), van boeken uitlezen, van koffie met uitzicht en van het NU.
Morgen? Reizen we door naar de volgende bestemming.
Straks? We zien wel.
Nu? Nu is perfect.
Reactie plaatsen
Reacties