We waren eruit: het werd route 2. Mét een kajak. En we gingen toch niet raften, want blijkbaar is kajakken mooier én relaxter. En oh, mijn lieve God, wat ben ik blij dat we daarvoor hebben gekozen. Als we waren gaan raften, had ik dit blog waarschijnlijk niet kunnen typen. Omdat ik ergens spartelend onder een omgeslagen boot was achtergebleven.
De bootindeling was dezelfde als ons vorige natte avontuur: Dani en ik samen, Vedran en Thara samen. De vorige keer zo’n drie jaar geleden werd dat nog een legendarische mislukking waar we nu nog steeds hard om lachen. Dani en ik maakten toen 28 km extra, draaiden 1000 rondjes en konden de kano echt voor geen meter besturen. En ja, uiteraard ben ik toen ook nog uit de boot gevallen. In slow motion. Als een egel die zich oprolt zakte ik zo achterover het water in.
Maar goed, deze keer hadden Dani en ik er vertrouwen in. En dat was niet eens zo misplaatst, want: het ging echt stukken beter! We begonnen soepel, konden de kajak goed besturen en het was gezellig. Toen de eerste stroomversnelling kwam werd het even spannend maar ook dat ging goed. We klotsten vol enthousiasme de rivier door en zaten direct drijfnat in de boot. Heerlijk verkoelend.
Even later stopten we bij een waterval altijd een goed idee. We voeren er eerst vanaf parkeerden de kajaks en mochten zwemmen. Eindelijk! Voor wie wilde, kon met de instructeur mee naar de bovenkant van de waterval om erin te springen en via een natuurlijke glijbaan omlaag te glijden. Klonk als een topplan.
Behalve dat ik geen bril op had (want die moest af, ik snap nu waarom), gladde waterschoentjes droeg en knieën had die zich spontaan begonnen te gedragen als Bambi op ijs. Maar ik kwam boven. En ik sprong. Alleen had ik niet helemaal goed geluisterd naar de instructie (classic want ik was een geconcentreerde Bambi), dus ik wist niet dat je onderaan de waterval eerst naar beneden werd gezogen. Iemand riep nog “hold your breath!” iets te laat. Ik nam een net te kleine hap lucht, ik kwam weer boven en kreeg vervolgens een volle bak rivierwater in mijn gezicht, ik kreeg water binnen en moest happen naar adem. Mijn helm zat scheef, mijn reddingsvest stond halverwege mijn oren, en mijn kinderen lagen krom van het lachen aan de kant. Pfff. Even bijkomen.
Verder ging het varen best prima. We stopten nog twee keer. Maar na de laatste stop kwamen Dani en ik vast te zitten op een steen. Dani dacht slim te zijn en klom uit de kajak om ons los te duwen. Wat hij niet wist: dat betekent dus dat ik, die nog in de boot zat, als een zeester overboord werd gekieperd. Recht onder de kajak, door de harde stroming en al. Dat werd nog een rondje ademhappen, zonder peddels, want die waren allang vertrokken richting Kroatië. Serieus, ik heb twee keer bijna het leven gelaten. En toch zeg ik: het was het waard.
Na dat kleine levensgevaarlijke avontuur kabbelden we rustig naar het einde. We leverden de kajak en alle natte rommel in en reden terug naar ons verblijf. We waren uiteindelijk vijf uur onderweg geweest, dus iedereen was klaar voor een siësta in de boomhut.
Maar: er was een evenement in Bihać! Dus hup, na een korte pauze richting het centrum. We zagen mensen van hoge stellages vanaf de brug in het water duiken geen idee waarom dat springen van bruggen is iets van hier, maar het was spectaculair. Daarna wandelden we richting eten. Onderweg zagen we een pannenkoekenrestaurant. Ja daar hadden we dus wel zin in!
Na het eten gingen de kinderen terug naar de boomhut voor een potje basketbal. Vedran en ik verruilden onze slippers voor gympen en gingen terug de stad in. Want Halid Bešlić kwam optreden, de Bosnische André Hazes, aldus Vedran. Deze man vult stadions. En ik? Ik genoot van Vedran die uit volle borst meezong, tussen een plein vol mensen. Prachtig.
Na een paar nummers gingen we terug naar de kids. Maar het concert hoorden we gewoon verder vanaf ons eigen eilandje bij de boomhut. Helemaal gratis. Helemaal vakantie.
Wat. Een. Dag.
Ik leef nog. En ik heb gelachen. Dus ik noem het een succes!
Reactie plaatsen
Reacties