Vandaag hadden we een unaniem besluit genomen: geen wekker. Geen piep, geen trilstand, geen “mam, hoe laat is het?” Of “mam, moeten we dit echt gaan doen?”. Gewoon slapen tot je wakker wordt. Heerlijk. Het was namelijk rustdag. En laat dat nou net de populairste dag van de vakantie zijn volgens Thara en Dani. Die keken er al dagen reikhalzend naar uit alsof het kerst was.
We sliepen uit. Echt uit. Geen geforceerde ochtendenergie, geen haast. En toen we langzaam ontwaakten, klonk er regen op het dak van de boomhut. Zo’n zacht getik dat bijna zegt: “Blijf nog maar even liggen, joh.” En dat deden we dus ook. Want regen is pas irritant als je ergens naartoe moet. Vandaag was het gewoon achtergrondmuziek.
Vedran en ik lieten de kids nog even in hun natuurlijke habitat (bed) liggen en glipten zelf richting supermarkt. Team Ouders-op-missie. Toen we terugkwamen was het tijd voor brunch want ontbijten na elf uur heet ineens brunch en dat klinkt gewoon gezelliger. Daarna verspreidden we ons als een goed functionerend gezin: de kinderen doken met 200% inzet de wifi in (natuurlijk), en wij doken minstens zo enthousiast een boek in. Prioriteiten.
Zo kabbelde de dag voorbij. Zoals wij de waterval de hele dag hoorde kabbelen. Af en toe wat drinken, een kop koffie hier, een snack daar. Meer niet. Want: vakantie. En vakantie betekent vooral níet alles eruit willen halen. Vandaag haalden we er vooral rust uit. En geen schoenen.
Rond een uurtje of half zeven vonden we het tijd voor actie. Nou ja, actie… we gingen Cevapi eten. En dat is ongeveer het enige waarvoor je ons in vakantieruststand vrijwillig in beweging krijgt. Na het eten slenterden we rustig terug. De kinderen hadden hun tweede energiepiek (klassiek, die komt bij hen pas na het eten) eigenlijk komen zij sowieso pas in de avond écht tot leven en besloten te gaan basketballen. Kan nog net, want morgen vertrekken we alweer naar onze laatste bestemming.
Geen spectaculaire dag. Geen wilde avonturen of jaloersmakende foto’s, alleen even een foto van de waterval bij onze boomhut. Maar wel precies wat we nodig hadden: niks. En dat niks doen, dat kunnen wij inmiddels als de besten.
Rustdag geslaagd. Volgende halte: Mostar..
Reactie plaatsen
Reacties