Vandaag stond er weer een reisdag op het programma. Op papier: Bihac → Mostar. In de praktijk: Bihac → Tussenstopje → Mostar-ish → Buna. Want ja, we reizen niet alleen met een goed humeur en een volgepakte auto, maar ook met een e-reader die graag verstoppertje speelt.
We mochten kiezen uit twee routes: eentje via het binnenland van Bosnië, lekker kronkelig en pittoresk of de snellere weg via Kroatië, met het extra voordeel dat we dan langs onze allereerste vakantieplek konden rijden. Niet alleen om nog één keer zwaaiend afscheid te nemen, maar vooral omdat Vedran daar z’n e-reader had laten liggen. Die lag gezellig achter het nachtkastje te chillen. Hadden wij dus even over het hoofd gezien bij vertrek.
Gelukkig waren de mensen van dat eerste huisje ontzettend aardig en hadden ze zelfs aangeboden om het apparaatje op te sturen naar Nederland. Maar ja, als je het ook gewoon kunt ophalen en daarmee zorgt dat Vedran de rest van de vakantie zijn geliefde digitale boekenkast bij de hand heeft… dan is de keuze snel gemaakt. De omweg kostte ons amper extra tijd en leverde wél nog een laatste lunch op bij onze favoriete beachbar. Nog één keer dat uitzicht, nog één keer die zeebries in je gezicht. En stiekem ook nog één keer pizza, laten we eerlijk zijn.
Na de lunch was het echt tijd om door te rijden naar onze allerlaatste bestemming: Buna. Of specifieker: Vila Luka. En ja, dat schrijf je inderdaad met een hoofdletter V, want dit was geen huisje meer, dit was pure vakantieluxe in de vorm van een villa.
Ook fijn: de twee grensovergangen verliepen wéér soepel. Geen ellenlange files, geen chagrijnige douaniers gewoon een vriendelijk knikje, een stempel en doorrijden maar. Wij zijn onderhand bijna VIP op deze grensposten.
Serieus, wat een plaatje. Alsof iemand een Pinterestbord met “droomhuis” had gepakt, er een flinke schep Zuid-Europese charme overheen had gegooid en het vervolgens gewoon had neergezet. Aan de voorkant een prachtig strak aangelegde tuin, compleet met moestuintje (waar ik meteen een paar tomaten jatte met toestemming, uiteraard). Aan de achterkant? Een oase. Overkapping met buitenkeuken, weelderige tuin, ligstoelen die om aandacht vroegen en tromgeroffel een zwembad. Zo eentje waar je meteen in wil plonzen, of op z’n minst je voeten in wil bungelen terwijl je doet alsof je nooit meer weg hoeft.
Binnen was het ook smullen geblazen. Vier slaapkamers, allemaal met een tweepersoonsbed. Wat betekende dat de kids voor het eerst deze vakantie allebei hun eigen kamer hadden. Feest! Voor iedereen. Want zeg nou zelf, af en toe een beetje ruimte en rust is op vakantie ook best welkom. Ze konden samen chillen als ze wilden, maar ook de deur achter zich dicht trekken als de zussenliefde even op pauze moest.
Omdat we eerder op de dag al goed en uitgebreid hadden geluncht, vonden we het voor het avondeten wel welletjes. Onderweg hadden we al wat lekkere dingen gekocht (lees: chips, fruit, koekjes het klassieke roadtrip-pakket). Dat bleek meer dan genoeg na een lange dag rijden en uitwaaien.
En zo eindigde deze dag met z’n allen onder de airco, in de chillstand, moe maar vooral ook héél voldaan. En terwijl iedereen zich langzaam liet meevoeren door de slaap, dachten wij: wat een goede keuze was dit. Die e-reader-omweg, dat laatste zeebriesje, twee soepele grensovergangen, en nu dit pareltje als afsluiter van onze reis. Wat wil een mens nog meer?
Nou ja, misschien morgen nog een plons in dat zwembad. Maar dat is een zorg voor de ochtend.
Reactie plaatsen
Reacties