Vandaag is het alweer dag 11 van onze reis. En eerlijk? We voelen ’m. Gisteren zaten we uren in de auto, vandaag zitten we dus precies nergens. Nou ja, wel ergens: lekker bij ons huis. Of wacht… Vila. Klinkt toch net iets vakantieachtiger.
Vedran en ik beginnen de ochtend met een klein boodschappenrondje. Lekker even met z’n tweeën door de supermarkt slenteren dat is tegenwoordig bijna een soort date. Daarna ontbijten we gezellig samen met de kids. De zon schijnt, het water lonkt en onze zwembroeken kijken ons al verleidelijk aan vanaf de ligstoelen.
Dus hop, omkleden en plonzen maar.
We duiken, spelen strandbal-volleybal (de 100x over challenge leeft nog steeds, al is 34 ons record), en dobberen urenlang op de opblaasbanden die inmiddels bijna deel van de familie zijn geworden. Pure vakantie in z’n meest relaxte vorm.
Alsof het allemaal nog niet leuk genoeg was, kregen we ineens onverwacht bezoek in de tuin. Daar liep dus gewoon ineens een schildpad voorbij. Gewoon. Traag, kalm en volledig op z’n gemak tussen de ligbedden door, alsof ’ie hier al jaren woonde en ons gedag kwam zeggen.
En als bonus verscheen er even later ook nog een poezenmama met drie kleine pluizige kittens. Drietal vol bravoure, overal opklimmen, rondsnuffelen en vooral heel veel “aaah”-momentjes opleveren. De kinderen waren natuurlijk meteen verliefd. Wij eigenlijk ook.
Aan het einde van de middag kijken we nog even naar de weerapp. Die meldt met een iets te vrolijk zonnetje dat er regen aankomt. Hm. Ons plan om vanavond naar Mostar te gaan, schuiven we dus nog even vooruit. We besluiten in plaats daarvan lekker dichtbij te eten, bij hotel Buna. Maar vijf minuutjes rijden en een mooi terras aan de rivier klinkt als een prima plan.
We strijken neer op het terras, direct aan het kabbelende water van de Buna. Prachtige plek. Maar… het wordt toch wel wat fris. Dani duikt dapper de auto in en komt terug met de vesten voor hemzelf en Thara (gelukkig lagen deze nog in de auto). We blijven nog even stug buiten zitten, koppig als we zijn, maar als we ook spetters voelen vallen, besluit het hele terras collectief: binnen is het nieuwe buiten. Binnen vijf seconden zit iedereen binnen. Wij ook, net op tijd voor het eten.
En dat eten… wauw.
We krijgen een schaal waar je u tegen zegt. Cevapi, biefstuk, worstjes, cordon bleu, een schnitzelachtig iets en een flinke portie gegrilde groente en knapperige aardappelwedges. Geen haute cuisine, wél comfort food in de overtreffende trap. Iedereen zit te smullen.
Na het eten twijfelen we nog over een toetje. Maar nee, de kinderen hebben een ander plan: een ijsje uit de supermarkt. Lekker praktisch en minstens zo feestelijk. Dus hup, nog even snel langs de winkel en dan weer terug naar ons huis.
En precies op het moment dat we binnen zijn, begint het buiten te regenen en onweren. Heerlijk. Zo’n typisch vakantiegeluid waarbij je je extra tevreden op de bank nestelt. Niks meer hoeven. Alleen maar luisteren.
De rest van de avond staat op standje elfendertig. Iedereen doet z’n eigen ding. Ik lees m’n boek uit (kon het niet laten), luister daarna nog een podcastje en ergens in de verte, ver na middernacht, komt dan toch die langverwachte slaap.
Zo’n dag waarop niks hoeft en alles klopt. Morgen weer een nieuw hoofdstuk. Maar nu eerst… even helemaal niks.
Reactie plaatsen
Reacties