Na een dagje rust begon het alweer te kriebelen. De omgeving lonkt, de benen jeuken en de slippers willen kilometers maken, maar we gingen op gympen want deze keer waren we wel goed voorbereid. Het weer helpt ook mee: bewolkt, iets frisser dan de afgelopen dagen, maar nog steeds warm genoeg om zonder vest te leven. Kortom: een perfecte dag om Mostar te verkennen.
Mostar, met haar beroemde brug, kronkelige straatjes vol bolle steentjes (waar je enkels spontaan van gaan wiebelen, dus blij met de gympen), souvenirwinkeltjes en de geur van gegrild vlees in de lucht. We struinen lekker door de oude stad, gluren in winkeltjes, en natuurlijk bewonderen we de brug hét gezicht van Mostar.
Op het moment dat wij op de brug staan, verzamelt zich een flinke menigte. Camera’s in de aanslag, telefoons omhoog. Ja hoor, daar gaat er eentje springen. Want dat is dus een ding hier: stoere mannen (of mannen die stoer willen lijken) die van de brug af duiken. Spannend? Mwah. Deze man liep naar de rand met de flair van iemand die z’n kliko aan de straat zet, stapte af, viel omlaag… en dat was het. Geen sierlijke duik, geen salto, geen stijl. Thara en ik keken elkaar aan: was dit het nou?
We waren op z’n zachtst gezegd niet onder de indruk. De brug zelf is spectaculair, de sprong… niet echt.
We lopen verder en kopen nog wat souvenirs voor thuis. Het voetbalshirt waar Dani op hoopte, vonden we helaas niet. Wat er wél hing aan ‘neppe’ shirts was van zo’n erbarmelijke kwaliteit dat zelfs je vaatdoek zich ervoor zou schamen. Daar gaven we dus mooi ons geld niet aan uit.
Mostar was… druk. Héél druk. Eigenlijk moet je hier ook helemaal niet zijn midden in de zomer, maar ja, wij waren er nou eenmaal wél, dus we gingen er gewoon vol voor. Al was het met zweet op de rug en mensen aan alle kanten.
Omdat het centrum vrij klein is én we vrij snel klaar waren met de mensenmassa, besloten we meteen door te rijden naar Blagaj. Een plek vlakbij Mostar waar je in één klap weer adem kunt halen. En voor de geschiedenisnerds onder ons ooit een Illyrisch fort, daarna een Romeins castrum en uiteindelijk een Ottomaanse parel. Maar wij kwamen vooral voor het uitzicht, laten we eerlijk zijn.
En dat stelde niet teleur. Een sprookjesachtig huisje aan de rivier, tegen een bergwand geplakt, met een waterval ernaast. Serieus, als je dit op een ansichtkaart zou zien, zou je denken: ja ja, dat is vast gephotoshopt. Maar nee hoor, wij zaten er gewoon middenin. We besloten om hier uitgebreid te lunchen. Want als je dan toch in een levende ansichtkaart zit, moet je er ook wat van maken.
Na het eten was het wel welletjes met de cultuur. We hadden genoeg geschiedenis, straatstenen en toeristen gezien voor vandaag. Tijd om terug te gaan naar ons eigen paradijsje.
En ondanks dat de zon zich vandaag amper liet zien, was het toch warm genoeg geworden om te verlangen naar één ding: een plons.
Dus hop, kleding uit, zwemkleding aan en gáááán.
We doken het zwembad in alsof we net uit de woestijn kwamen. En eerlijk, als dít geen vakantie is, dan weet ik het ook niet meer.
Reactie plaatsen
Reacties