Vandaag was er weer eentje van de categorie: slippers aan, badhanddoek over je schouder, en hup het zwembad in. We zitten inmiddels op dag 16 van onze reis door Kroatië en Bosnië, en hoewel we genoeg te zien en te doen hebben, is het soms ook gewoon fijn om even niks te moeten. Nou ja, niks… er werd weer flink gezwommen, gespetterd, geklierd en gebubbeld alsof we in een privé-wellnessresort zaten, wat ook een beetje zo is. Alleen dan met luchtbedden, plastic bekers en af en toe een kind dat vanaf de rand een bommetje maakt. Luxe zit in de eenvoud, zullen we maar zeggen.
In de middag hing de vakantieluiheid als een warme deken over ons heen. Je kent het wel: dat moment waarop zelfs het idee van een handdoek verplaatsen al klinkt als topsport. Toch besloten we tegen de avond de slippers even in te ruilen voor schoenen en een uitstapje naar Mostar te maken. Want hoe relaxed het zwembad ook is, af en toe wil je gewoon even wat anders zien dan klotsend chloorwater en rimpelige vingers.
Dani was echter niet helemaal in topvorm. Hij voelde zich wat lamlendig, had geen trek, en keek alsof hij liever horizontaal onder een dekentje lag dan verticaal op avontuur ging. Maar ja, we zagen een pizzeria en pizza heeft zo’n magische kracht. Zelfs als je niks lust, een pizza delen klinkt dan nog als een aanvaardbaar compromis. Al bleek tijdens het eten al snel: als Dani zelfs geen trek heeft in pizza, dan is er écht iets mis. We deelden een pizza’tje, aten allebei een paar stukjes, en hielden het verder snel voor gezien.
Als kers op de avond liepen we nog even naar het ijszaakje. Misschien zou een bolletje ijs Dani’s humeur opkrikken? Maar nee. Zelfs toen hij mocht kiezen tussen chocolade, aardbei of vanille haalde hij zijn schouders op en schudde zijn hoofd. Kijk, dát is het moment waarop je als ouder weet: “Deze jongen is écht niet lekker.” Dus geen gezellig slenteren door Mostar vanavond. We besloten het kort te houden en reden snel terug naar onze accommodatie.
Eenmaal terug plofte iedereen een beetje in z’n eigen hoekje neer. De kinderen kropen vroeg onder de wol (al lag Dani al half te slapen in de auto), Vedran keek nog even een film, toch handig als je in eigen land op vakantie bent en alle zendefs kan vefstaan en de ondertiteling kunt lezen en ikzelf… nou ja, ik dacht: “Even lekker lezen.”
Maar dat lezen, dat wilde gewoon niet meer. Ik ben inmiddels door m’n boekenvoorraad heen (ik lees normaal gesproken niet zóveel in korte tijd) en in het volgende boek kom ik maar niet lekker in. Je kent het wel: drie keer opnieuw beginnen aan hoofdstuk één, terwijl je ondertussen je nagels vijlt, een mug mept en denkt: Waar gáát dit überhaupt over?
Dus in plaats van lezen heb ik iets gedaan wat ik altijd fijn vind als mijn hoofd een beetje borrelt van plannen: even zitten met pen en papier. Wat blogideeën uitgewerkt, een paar nieuwe onderwerpen bedacht en ook een beetje nagedacht over na de vakantie. Want hoewel het hier nog heerlijk is, begint thuis ook alweer te lonken. Het ritme, m’n eigen douche, koffie die precies smaakt zoals ík ‘m wil, en heel gek zelfs een beetje structuur. Blijkbaar zit er een mini-controlfreak in me verstopt die na ruim twee weken loslaten weer eens een schema wil maken. Wie had dat gedacht?
Dus: dag 16 was een rustige, beetje kabbelende dag met een dip in het zwembad én een dipje bij Dani. Maar hé, ook dat hoort erbij. Morgen weer een nieuwe dag. Misschien zelfs weer eentje mét trek in pizza of cevapi.
Reactie plaatsen
Reacties