Vandaag stond in het teken van familie, geschiedenis, zon, zwemmen en… wassen. Ja echt. Maar laten we bij het begin beginnen.
We besloten vandaag de regio te verkennen waar Vedrans moeder vandaan komt: Čapljina. Een mooie, vrij rustige plek in Bosnië die de charme heeft van een vergeten postkaart. En dat niet alleen mijn zwager woont er! Dus dat werd een combi van toeristisch én familiair verantwoord. We begonnen bij zijn huis, waar we even lekker konden bijkletsen, rondkijken en horen over het leven daar. Daarna reden we door naar zijn vakantiehuisje aan de rivier. En wauw. Wat een plekje. Denk: kabbelend water, bergen op de achtergrond, een briesje door de bomen… Je snapt meteen waarom hij daar zijn kamp heeft opgeslagen. Als hij daar niet tot rust komt, dan weet ik het ook niet meer.
Onderweg maakten we nog een tussenstop bij de begraafplaats waar Vedrans lieve tante en oma begraven liggen. Een momentje stilte, een kaarsje aangestoken. Even stilstaan bij herinneringen. Ik heb zijn tante goed gekend een warme, krachtige vrouw echt zo een die het zelf allemaal wel regelde, respect. En eerlijk is eerlijk: mijn fascinatie voor begraafplaatsen heeft deze vakantie echt een hoogtepunt bereikt. Elk land heeft z’n eigen stijl en symboliek, en ik blijf het iets moois vinden. Rust, geschiedenis en eerbied in één plek.
Na het familiebezoek besloten we door te rijden naar Počitelj, een klein vestingstadje tegen een heuvel geplakt alsof het daar per ongeluk gevallen is en niemand het ooit heeft weggehaald. Smalle straatjes, oude stenen trappen en uitzicht dat je spontaan Instagram-influencer maakt. Korte stop, want de zon stond inmiddels recht boven ons hoofd en we wilden niet als rozijnen eindigen.
Aan de overkant van de weg een snelle burek gehaald (want: snacken = leven) en daarna weer terug naar huis. En daar begon mijn hoogtepunt van de middag. Niet het zwembad. Niet het zonnetje. Nee. De wasmachine.
Serieus, als iemand me een jaar geleden had gezegd dat ik op vakantie zó blij zou worden van een huishoudelijk apparaat, had ik ze uitgelachen. Maar hier zit ik dan. De wasmachine heeft een kort programma van 30 minuten en buiten is het zó warm dat alles in een half uur droog is. Geen druilerige rekjes, geen muffe hotelhanddoeken. Gewoon: schoon en fris en klaar voor vertrek.
En… tromgeroffel… ik heb alles weggedraaid vandaag. Dat betekent: we nemen alleen schone was mee naar huis. Geen gevreesde wasbergen na thuiskomst. Ik voel me oprecht een soort vakantiehuisvrouw-koningin.
Na de wasmarathon doken we nog even in het zwembad, dronken we koffie en maakte gretig gebruik van de wifi. Ja, dat laatste blijft toch een fijne bonus hier. Even weer wat schrijven, wat dingen uitwerken, een beetje plannen voor als we straks weer thuis zijn. Want hoewel we nog niet willen denken aan het einde, voel je het al een beetje naderen.
’s Avonds waren we even in dubio. Gaan we weer naar Mostar om daar ergens te eten? Maar na een dag vol indrukken, autoritten en zonbestraling, kozen we de luie versie: gewoon in de buurt eten. En waarom moeilijk doen als het vorige keer ook al top was? Dus reden we weer naar Hotel/Restaurant Buna, waar de biefstuk mals en de vis vers is. Heerlijk gegeten, lekker gepraat en zelfs nog een toetje besteld gewoon omdat we zin hadden om even te blijven zitten. En omdat de stoelen fijn zaten, wij een prachtig uitzicht hadden op de rivier, het een lekkere zwoele avond was en we gewoon heerlijk aan het tafelen waren, laten we eerlijk zijn.
Met volle buiken reden we terug naar huis. De kinderen rozig van het zwemmen, wij tevreden van het eten.
Morgen is onze allerlaatste vakantiedag. Maar nu is het nog vandaag. En vandaag hoeven we nog helemaal niks.
Reactie plaatsen
Reacties