Tikkie jij bent ‘m

Over hoe ik op m’n ouwe dag een topsporter in een heel ander soort tikkertje werd. Vroeger dacht ik dat ik op mijn leeftijd (ik noem bewust geen getal, maar laat ik zeggen: oud genoeg om te weten waar de schaar ligt en jong genoeg om nog net niet overal zalf voor nodig te hebben) vooral bezig zou zijn met volwassen dingen. Je weet wel: een beetje werken, af en toe een boek lezen in stilte, in stilte! en mijn kinderen, die inmiddels kunnen praten, me af en toe een zinnetje zouden sturen als: “Hé mam, hoe gaat het met je?”

Spoiler alert: dat gebeurt niet.

In plaats daarvan speel ik tegenwoordig dagelijks tikkertje. Niet het soort waar je hijgend over een grasveld rent terwijl een kind van acht je inhaalt en roept: “Haha, je bent ’m!”. Nee, nee. Dit is de volwassen versie. De digitale variant. De financiële survivalmodus die ik inmiddels ken onder één woord: Tikkie.

Tikkie, jij bent ’m.

Serieus, ik krijg vaker een Tikkie dan een knuffel. Of een ‘hoi’. Of gewoon een emoji die geen geld kost. Mijn puberkinderen hebben het systeem volledig door. Ze hoeven niks meer te vragen, ze sturen gewoon een linkje. En niet eens met uitleg. Gewoon:

“€2,50 Broodje hete kip”

“€18,50 nieuwe mascara (was in de aanbieding!!)”

“€3,75 schoollunch (ja was vergeten brood te maken)”

“€24,99 shirtje SHEIN (no pressure maar hij is bijna uitverkocht!!)”

En als ik niet meteen betaal? Dan krijg ik een appje met; mam? Waar ben je? Ik heb honger. Alsof ík degene ben met een probleem.

Soms probeer ik het luchtig te houden. Dan roep ik vrolijk: “Wat gezellig, done betaald! Jullie weten me ook echt altijd te vinden hè!” Maar van binnen? Van binnen sterf ik een klein beetje. Want weet je: ik ben de bank niet. En al helemaal geen zelfbedieningsbank zonder rente, voorwaarden of limiet.

Laatst zei ik het nog:

“Zeg maar gewoon portemonneetje tegen me. Of nog beter: contactloze pas, want dat is toch wat ik tegenwoordig ben? Een soort levend betaalmiddel. Geen chip, maar wel een moederinstinct dat zich automatisch opent bij elke vorm van jeugdige hongersnood en modieuze noodzaak.”

En het is niet eens dat ik het erg vind om iets voor ze te doen. Echt niet. Ik hou van ze tot aan de maan en terug en ik zou zo hun hele leven financieren als ik het geld van Jeff Bezos had. Maar ik heb geen raket, ik heb een Peugeot 208 met krassen op de bumper.

Het is de vanzelfsprekendheid die het doet. De manier waarop een puber een Tikkie stuurt met het zelfvertrouwen van een CEO die net een deal van 3 miljoen heeft gesloten. Geen “als je wil” of “zou je misschien”. Nee, gewoon: ping betalen, graag.

En weet je wat het ergste is? Ik betaal ze nog ook.

Want ik ben die moeder die denkt:

“Och ja, het is ook vervelend als je in de pauze niks te eten hebt.”

Of:

“Als dat shirtje het nu helemaal is, nou vooruit dan maar.”

En dus speel ik weer tikkertje. Niet vrijwillig. Niet met plezier. Maar fanatieker dan ooit.

En toch blijf ik meedoen. Omdat ik nou eenmaal niet alleen hun moeder ben, maar ook hun backup, hun vangnet, hun stille sponsor. En ja soms ook gewoon hun wandelende Tikkie-machine.

Soms denk ik: ik ga ze terugpakken. Dan stuur ik een Tikkie van €2,50 voor de pak melk die ik opnieuw heb moeten kopen omdat iemand hem had teruggezet met nog één druppel erin.

Of €1,10 voor het wc-papier dat ik altijd weer moet bijvullen.

Of gewoon een symbolisch bedrag: “€4,44 voor mentale schade door pubertijdsverschijnselen.”

Of "€6,50 voor de tijd dat ik om 23:00 uur nog een schoolproject in elkaar knutsel of een werkstuk schrijf terwijl jij TikToks keek”

Maar ik weet nu al dat ze dan reageren met:“Haha, wat een boomergrap mam.” Of: “Ja is goed, stuur maar even opnieuw, deze link doet het niet.”

Want pubers hebben het talent om alles van je te krijgen zelfs als je denkt dat je stevig in je schoenen staat. Ze vinden altijd wel een manier. Soms met charme, soms met chantage (“Dan ga ik niet mee naar oma hoor”), en vaak gewoon met gemak. Want ja, Tikkie is snel. En ik ben moe of druk bezig.

Dus hier zit ik. Op m’n respectabele leeftijd. In een spel waarvan ik dacht dat ik het allang ontgroeid was. Niet buiten, maar online. Niet voor de lol, maar voor de levensbehoefte van een puber. Niet voor een tik op de schouder, maar voor een digitale tik op m’n rekening.

Maar ach…

Misschien moet ik het anders bekijken. Misschien is dit hún manier van communiceren. Misschien is elke Tikkie een soort modern liefdesbriefje.

Niet: “Ik hou van je.”

Maar: “Ik vertrouw erop dat jij me redt van een lege maag en sociale afgang door een oud shirt.”

Tikkie, ik ben ’m.

En ergens… is dat eigenlijk ook wel een beetje mooi.

PS: Mocht je dit als puber lezen verras je moeder eens. Met een leuk appje. Geen Tikkie. Gewoon een knuffel. Of een “dank je wel”. Of een kop thee zonder dat ze erom vraagt. Geloof me: dat is meer waard dan elke cent. 💖