Een intens mooie reis door het leven, de liefde en alles daartussenin
Soms lees je een boek dat je niet zomaar leest, maar beleéft. Al het blauw van de hemel is er zo één. Vanaf de eerste bladzijde word je meegezogen in een verhaal dat zachtjes onder je huid kruipt en daar blijft zitten warm, rauw, liefdevol en alles ertussenin.
Wat dit boek bijzonder maakt? De manier waarop het je meeneemt op een reis die niet alleen geografisch is, maar vooral emotioneel. Je schakelt steeds tussen verhalen, herinneringen en perspectieven, en juist die afwisseling houdt je als lezer wakker, alert en vooral: geraakt. Het is alsof je zelf in dat busje stapt, met dezelfde vragen, twijfels en hoop.
De personages voelen zó levensecht dat je ze bijna zou willen bellen om te vragen hoe het nu met ze gaat. Hun gesprekken, hun stiltes, hun keuzes alles voelt geloofwaardig en oprecht. En ja, ik geef het toe: ik heb zelf een paar keer een traan weggepinkt. Omdat het soms gewoon even te dichtbij komt. En omdat het zó mooi geschreven is, dat je hart er vanzelf een beetje van openbreekt.
Al het blauw van de hemel is een ode aan het leven. Aan echt durven voelen, aan het omarmen van het onbekende, aan loslaten en vasthouden tegelijk. Geen standaard liefdesverhaal, maar een verhaal over verbinding op een diepere laag. Over hoe we allemaal op zoek zijn naar betekenis op onze eigen manier, op onze eigen tijd.
Een boek dat je na afloop even moet laten bezinken. Of opnieuw wilt lezen, alleen al om weer even terug te zijn in die wereld. Aanrader? Absoluut. Maar wel eentje die je niet onberoerd laat.
Reactie plaatsen
Reacties