Het is elk jaar weer hetzelfde riedeltje. Je begint ergens in mei te fantaseren over vakantie: liggend op een strandbedje, cocktail in de hand, zonnebril op je hoofd en nul verplichtingen. En dan… BAM. Juni. De maand waarin je werkagenda plotseling ontploft alsof heel Nederland collectief heeft besloten dat alles vóór de vakantie af moet.

Nou mensen, daar stond ik dan. Niet met taart. Niet met confetti. Niet met een glas bubbels. Maar gewoon… met een kop thee en een ongewassen knot op m’n hoofd, scrollend door mijn eigen blog, toen ik me ineens realiseerde: hé, volgens mij ben ik jarig geweest. Of nou ja, mijn blog dan. Anita's Regular Things and Thoughts blies in mei z’n allereerste kaarsje uit en ik heb het compleet gemist.

Je hebt van die dromen die je al jaren meesleept. Ze zijn niet urgent, niet luidruchtig, maar ze zitten er wel. Zoals een to-do op je mentale lijstje die je steeds weer doorschuift: boek schrijven. Ooit. Later. Als ik tijd heb. Als ik inspiratie heb. Als ik volwassen ben (wanneer is dat eigenlijk officieel?). Nou, guess what? De tijd is nu. De inspiratie… is er in vlagen. En volwassen? Daar gaan we het maar niet over hebben. 

Ik snap er niks van. Geef me een fles cola, een kan limonade, drie koppen koffie en een smoothie en ik drink ze allemaal achter elkaar op alsof ik in een dorstige marathon zit. Maar zeg tegen me: “Je moet vandaag twee liter water drinken,” en ineens ben ik een uitgedroogde cactus met commitment issues.

Laten we het eens hebben over nee zeggen. Niet op de chagrijnige manier van “nee, je mag geen koekje voor het avondeten” of “nee, je mag geen pony voor je verjaardag” (ook al zouden we dat stiekem zelf best willen). Nee, ik bedoel het soort "nee" dat eigenlijk een grote, heerlijke JA voor jezelf betekent.

Laten we eerlijk zijn: een bezoek aan de supermarkt is niet zomaar een praktische bezigheid. Het is een psychologisch spel, een tactische missie en soms een ware test van ons doorzettingsvermogen. Twee fenomenen bewijzen keer op keer dat wij mensen een beetje eigenaardig zijn: de onvermijdelijke keuze voor de langzaamste rij en de heroïsche poging om ALLE boodschappen in één keer te dragen. Laten we dit eens nader onderzoeken.

Waarom is de waarheid zo ongemakkelijk? Nou, omdat de naakte waarheid soms voelt als een koude douche: verfrissend, maar ook een beetje pijnlijk. Over het algemeen zijn we best eerlijk, toch? Maar vaak doen we toch even een strikje om de boodschap of wikkelen we 'm in een zachte deken van beleefdheid, zodat niemand zich gekwetst voelt. En laten we eerlijk zijn (echt eerlijk): we doen dat vooral om het onszelf makkelijker te maken.

Het was zo’n ochtend waarop alles gewoon had moeten lopen zoals gepland. Vakantie voorbij, agenda vol met afspraken, en dan... de file. Ik had wel wat geruchten opgevangen over drukte op de weg, maar ach, het is een bekende route, dus de navigatie liet ik lekker uit. Een moment van onoplettendheid, en voor ik het wist, zat ik vast in een twee uur durende file. Voor een ritje waar ik normaal twintig/vijfentwintig minuten over doe. Die eerste afspraak? Die kon ik wel vergeten.

De vakantie is voorbij, en je hebt genoten van je welverdiende rust. De stranden, de bergen, of gewoon de ontspanning thuis, hebben je energie weer opgeladen. Maar nu is het tijd om terug te keren naar de realiteit: het werk. Je start je computer op, en daar is het... je inbox zit vol, je collega's hebben nieuws, en misschien is niet alles meer zoals het was toen je vertrok. Wat kun je verwachten als je terugkomt op je werk na een vakantie?

Vandaag is het zover: ik ben jarig! Ja, op dit moment word ik 42. Tweeënveertig! Oh my god… Maar weet je wat? Ik heb er totaal geen probleem mee. Eigenlijk vind ik ouder worden best wel leuk, en ik zal je vertellen waarom.

Als je mij kent, weet je dat ik altijd probeer te kijken naar de zonnige kant van het leven. Problemen? Die zie ik als uitdagingen. Teleurstellingen? Als lessen. Voor mij is het glas niet halfvol, maar bijna overlopend. Positief zijn is niet alleen een keuze die ik dagelijks maak, maar ook een levensstijl die me ontzettend veel brengt. Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Er zijn voordelen, maar ook valkuilen aan het altijd zien van de zonnige kant. Gelukkig weet een echte positieveling zelfs in die valkuilen weer iets positiefs te ontdekken!

Na een heerlijke vakantie hebben wij besloten dat ons gezin gaat uitbreiden. Nee, geen baby meer deze keer, maar... kittens! De schattigheid heeft ons volledig overgenomen, en nog tijdens de vakantie hebben we meteen een afspraak gemaakt om de kittens te gaan bekijken zodra we thuis waren. En eerlijk, wie kan er alleen maar kijken zonder meteen verliefd te worden? Juist ja, kijken is kopen! Wat een schatjes!